Toen de generaal van het Leger des Heils in 1983 een brief schreef aan Javier Pérez de Cuéllar, secretarisgeneraal van de Verenigde Naties, verklaarde hij dat het Leger des Heils bijdroeg aan de vrede zoals aangekondigd door Jezus Christus. Hoe past dit evangelisatiewerk, georganiseerd naar militair model, in de universele geschiedenis van de vrede in de 20e eeuw?
Het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog dwong de internationale leider van het Leger des Heils, Bramwell Booth, een standpunt in te nemen vanwege het internationale en christelijke karakter van het werk. Hij probeerde de algemene beginselen van de heilsboodschap in herinnering te brengen, met een vredelievende ondertoon. Hij ging ervan uit dat de eenheid van het Leger des Heils op internationaal niveau neutraliteit in oorlogstijd vereiste. Niettemin zou de realiteit van de oorlog de leden van het Leger des Heils in de oorlogvoerende landen ertoe brengen een patriottische keuze te maken en wederzijdse hulp te verlenen aan hun respectievelijke onderdanen.
Het trauma van deze oorlog gaf aanleiding tot een sterke pacifistische beweging. In 1921 vervoegde Leger des Heils in Frankrijk zich bij deze beweging. Met Albin Peyron sloot het zich aan bij de universele vereniging “Om deze misdaad te onderdrukken: de oorlog”. Dit is een juridisch, apolitiek werk, opgericht en gepromoot door Henri Demont om oorlog voor altijd af te schaffen. Gebaseerd op het volkenrecht, droeg het bij tot de juridische oprichting van de Volkenbond in 1920, en nog meer tot die van de Verenigde Naties in 1945.
“voorstander van het idee voor het oprichten van een Volkenbond”
In oktober 1921 sprak generaal Booth zich in Genève uit als voorstander van het idee voor het oprichten van een Volkenbond, geleid door juridische adviseurs, vrij van politieke inmenging.
Al in 1945, na tijdens de vijandelijkheden van 1939-1945 een apolitiek en neutraal standpunt te hebben ingenomen, sprak het Leger des Heils zich publiekelijk uit voor de oprichting van de VN. In 1947 was het één van de eerste twaalf nietgouvernementele organisaties die bij de VN betrokken raakten. Heilssoldaten ondersteunden de troepen aan het front (luisteren, praten, bidden, koffie/thee delen, …) en burgers in de door oorlog verscheurde landen. Bovendien was het gewend om snel te reageren en stond het bekend om zijn vermogen om gemakkelijk en efficiënt te mobiliseren. Het Leger des Heils ziet de VN dan ook als een verbetering ten opzichte van de Volkenbond, omdat de VN paradoxaal genoeg degelijk bewapend is om zo bedreigingen van de vrede weg te nemen.
“toekomstige generaties te redden van de gesel van de oorlog”
In juni 1983 deelt generaal Wahlström de teleurstelling en het spijt dat het doel om “toekomstige generaties te redden van de gesel van de oorlog” niet is bereikt. Hij roept op tot nucleaire ontwapening en beveelt aan om, in een wereld met beperkte middelen, de militaire uitgaven om te buigen naar de strijd tegen de ellende.
Ten slotte, ervan overtuigd dat de bron van de ware vrede in God zelf ligt, streven de “soldaten van Christus” er ook naar om door hun daden bij te dragen aan de vrede in onze wereld.
Marc Muller, sergeant-majoor
