Elk jaar in de kerstperiode neemt het Leger des Heils contact op met de sociale diensten van de Brusselse vestigingen, evenals met het OCMW, om contactgegevens te verkrijgen van mensen die in moeilijke omstandigheden leven en weinig mogelijkheden hebben om zich te verplaatsen.
Een vijftigtal vrijwilligers bezoekt de vermelde personen thuis met een voedselpakket en verzorgingsproducten, deels door bedrijven geschonken. Met de pandemie werden de tradities verstoord en de kerstuitdeling werd uiteindelijk met Pasen georganiseerd.
Suzanne is nu 57 jaar oud. Al negen jaar lang zijn zij en haar man behulpzaam bij de uitdeling van pakketten aan huis in de kersttijd. Ook dit jaar werden zij tijdens het paasweekend gemobiliseerd om een streepje vreugde te delen met de mensen waar zij aanklopten.
“Voor mij zijn alle ontmoetingen ontroerend geweest. Elke persoon heeft zijn eigen verhaal en herinneringen. Ze zijn vaak erg eenzaam. Wat me het meest raakte was die kleine glinstering in hun ogen te zien. Het is niet zozeer het voedselpakket waar ze op wachten, maar op ons bezoek.”
Suzanne herinnert zich een kleine dame die op een gelijkvloers in Molenbeek woonde. Ze was half doof en slechtziend. Zij vroeg hen wat er precies in elk pakje zat, zodat ze het op de juiste plaats in haar kast kon zetten. Wat ze niet echt nodig had, schoof ze opzij voor haar buurvrouw, die ook geïsoleerd leefde. Zelfs in haar eigen nood, dacht ze nog aan anderen.
Albert is 89 jaar oud. Hij wachtte ongeduldig op de vrijwilligers van het Leger des Heils die hem aan de deur zouden bezoeken. Hij had zich voor de gelegenheid uitgedost. Omdat het pakket nogal zwaar was, bood Suzanne aan het naar zijn flatje te dragen. Albert speelde toen een deuntje dat hij zelf had gecomponeerd, denkend aan zijn overleden vrouw, die vroeger virtuoos de piano bespeelde, en waarnaar hij urenlang had geluisterd. Wat een emotioneel moment.
Elke ontmoeting is een bijzonder moment. Suzanne betreurt het dat de uitdeling niet traditiegetrouw in december kon plaatsvinden. Ontroerd dacht zij aan al die eenzame mensen, die geen familie hebben, niemand om mee te praten. In de winter en tijdens de feestdagen is het leven zoveel eenzamer. Maar ze kijkt er al naar uit om de ‘kerst’- ervaring over een paar maanden weer te beleven.
Getuigenis van Jonathan “De kinderen en ikzelf hebben deze verrijkende ervaring enorm gewaardeerd. Ze waren zeer gemotiveerd om ervoor te zorgen dat de voedselpakketten bij de juiste mensen terechtkwamen. Het was voor hen schokkend om de levensomstandigheden te zien van de mensen die zij ontmoetten, die heel anders waren dan zij gewend zijn. Zij dachten na over het belang van zorg voor mensen die alleen wonen of die zich niet gemakkelijk kunnen verplaatsen.”
Esther Tesch
