Yuliia is Oekraïens. Ze is 31 jaar oud en moeder van haar 9-jarige zoon Romain. Zij groeide op in een klein, comfortabel Oekraïens stadje Dobropolje. Samen met haar zoon en moeder ontvluchtte ze het conflict en vond onderdak in het centrum Villa Meyerbeer in Spa, in goede banen geleid door het Leger des Heils in België.
Yuliia heeft een diploma verpleegkunde. Na een paar jaar te hebben gewerkt, wou ze van 2017 tot 2021 in het Oekraïense leger haar land helpen verdedigen met haar verpleegkundige vaardigheden. In de tijd dat Yuliia in het leger diende, zette zij zich in voor haar “geliefde land en vaderland”. Ze diende als hoofdverpleegster en bereikte de rang van sergeant.
“Ik genoot echt van mijn taak, omdat ik mijn verpleegkundig werk kon combineren met militaire dienst. Ik had een wapen, maar ik gebruikte het nooit, alleen tijdens de training. Met mijn werk red ik levens, ik neem het leven niet af,” zegt Yuliia.
Zorgen voor anderen.
Toen Yuliia naar Spa kwam, vond ze ook hier de mogelijkheid om voor anderen te zorgen. Dit is erg belangrijk voor haar, het is wat ze kàn en graag doet. Elk gezin dat in dit huis woont heeft zijn eigen verhaal. Ze delen samen sterke momenten die hen verenigen. Zorgen voor anderen helpt Yuliia om zich nuttig te voelen, om zichzelf af te leiden van haar gedachten die voortdurend door het conflict ingepalmd worden. Het geeft haar energie om verder te leven, wetende dat iemand haar nodig heeft.
Nu Kerstmis nadert, voelt Yuliia zich verdrietig. Ze denkt met heimwee terug aan de tijd die ze met haar familie doorbracht. Toch is ze ook wat blij te weten dat ze deze momenten in Spa zal kunnen beleven, in veilige omstandigheden. Ook al is het niet in haar vaderland, noch in haar eigen huis, maar ze is bij haar moeder en haar zoon, en bij mensen waaraan ze hecht en die nu als haar familie zijn.
Wennen aan vrede
Toen Yuliia in België aankwam, vond ze het moeilijk om aan de rust te wennen. Het gevoel van onveiligheid en oorlog overviel haar steeds en ze kon zich niet voorstellen dat de overkomende vliegtuigen énkel reizigers vervoerden en geen soldaten, of bommen. Bang hield ze zich steeds in de nabijheid van wat zij als een veilige plaats ervoer, een plek om haar familie veilig te verbergen, voor het geval dat…
Vandaag kan Yuliia weer kijken naar de zuivere hemel zonder oorlog, en naar de vliegtuigen als een transport dat haar hopelijk spoedig thuis zal brengen.
Yuliia voelt zich in vrede: vrede in zichzelf en om haar heen, dankzij de nieuw gevonden rust, vriendschap en sereniteit. Ze kijkt uit naar de dag dat ze samen huiswaarts kunnen vertrekken.
Cécile Clement
