Anaïs is lid van de geloofsgemeenschap in Luik. Zij gaat ten volle voor een master in Europees recht, met optie mensenrecht, en wenst haar vaardigheden ten dienste te stellen van anderen. Haar professionele oriëntatie is een andere weg ingeslagen na integere gesprekken, waarbij zij haar beroepsleven wou afstemmen op haar christelijke waarden.
Wat is het verband tussen je studies en je christelijk leven?
Anaïs: Ik ben rechten gaan studeren met het idee om me te verdiepen in fiscaliteit. Ik wou immers vermijden dat ik steeds te emotioneel zou betrokken raken in rechtszaken. Ik zag er tegen op om geconfronteerd te worden met bijvoorbeeld een kind dat afstand moet nemen van één van zijn ouders of met een vrouw die seksueel is misbruikt.
In het gemeenschapscentrum te Luik kon ik me inzetten bij acties die de mensenhandel onder de aandacht brengen. Als vrijwilligster bij het bureau voor vreemdelingenzaken werd mij ook gevraagd juridisch advies te geven aan migranten.
Het was belangrijk voor mij om te getuigen van Gods liefde voor mensen met een pijnlijk verleden. Ik had het gevoel dat ik een plaats in mijn studies had gevonden. Daarom besloot ik mij niet langer te specialiseren in fiscaliteit, maar in Europees recht en mensenrechten. De angsten voor mijn gevoeligheden waren niet langer aan de orde, ik voelde me sterker geworden dankzij mijn geloof.
Wat is je plan van aanpak om je professionele competenties in dienst te stellen van de kerk en je geloof?
Anaïs: Ik ben mij ervan bewust dat ik, als advocaat of jurist, elke dag geconfronteerd zal worden met onrechtvaardige situaties of met mensen in nood. Elkeen gaat met tegenzin naar een advocaat.
Jezus kwam niet voor mensen in goede gezondheid, Hij kwam voor de zieken. Het feit dat de gemeenschap vol is van mensen met duizend en één problemen lijkt duidelijk. Christenen zijn net als alle andere burgers onderworpen aan de algemene en plaatselijke wetten. Op een bepaald moment in hun leven kan je zomaar in de beklaagdenbank terechtkomen of op de stoel als slachtoffer. Ik wil in mijn beroepsleven een getuige zijn van Christus’ leven. Ik ben mij wel bewust dat de ethische code waaraan ik onderworpen zal zijn, mij zal verhinderen rechtstreeks over mijn geloof te spreken. Maar niets belet me om door mijn gedrag getuigenis af te leggen van Gods liefde.
Heel wat jongeren gaan een onzekere beroepskeuze tegemoet. Kan je hen iets adviseren?
Anaïs: Ik ben ervan overtuigd dat onze studiekeuze ons met kleine stapjes op weg zet naar een zinvol leven. Wij zullen bedroefd worden in de ogenblikken van twijfel of mislukking. Maar als we de motivatie blijven behouden om een levenswandel uit te bouwen naar de waarden die ons drijven, vinden we wel een plaatsje in overeenstemming met het beoogde doel.Materiële overwegingen zoals het salaris dat bij een beroep hoort, of de honger naar erkenning of aanzien, zijn geen hoofdmotief als je een doordachte beroepskeuze maakte met hogere waarden in het achterhoofd. Het gevoel dat je je inzet voor een goede zaak is niet met geld te betalen.
Interview gerealiseerd door Mathias Boutet
