Maart 2020, de ziekte treft Bernard Guillot plotseling. Drie weken in coma balanceert hij meerdere keren op het randje van de dood. Vijf jaar later getuigt hij over deze ingrijpende beproeving, zijn wedergeboorte en zijn diepe dankbaarheid jegens degenen die hem hebben gered.
“Alles gaat goed. Ik heb net mijn 60e verjaardag gevierd met mijn kinderen. Drie dagen later komt het nieuws: sluiting van restaurants, bibliotheken… gevolgd door de lockdown, de eerste die Frankrijk zal meemaken.
Dus zit ik daar, net als zoveel anderen, een formulier in te vullen om mijn boodschappen te doen, terwijl ik van thuis uit werk. Heel snel gaat mijn gezondheid achteruit.
Na een consultatie via video komt de diagnose: ik ben een van de slachtoffers van Covid-19. Vier dagen later stuurt de arts me door voor een spoedscan. Het team dat me ontvangt, houdt me daar gezien mijn toestand: 75% van mijn longen zijn aangetast. De volgende dag, toen er geen andere optie was, wordt de beslissing genomen om me in coma te brengen.
Ik zal drie weken in deze staat blijven. Ik werd twee keer geïntubeerd. Drie keer werd mijn familie gewaarschuwd zich voor het ergste voor te bereiden.
En daar word ik dan wakker op Paaszondag. Een verrijzenis !
Ik verbleef nog een week in de intensieve zorg. Daarna werd ik overgeplaatst naar een geïsoleerde medische afdeling, speciaal ingericht voor covidpatiënten. Ik moest opnieuw leren drinken, eten, lopen… Mijn toestand liet het toe om me naar een revalidatieafdeling over te brengen.
Ik ga terug naar huis in het Pinksterweekend. Alles samen tien weken ziekenhuis.
De kracht van voorspraak
Ik heb niet veel herinneringen aan de eerste drie weken door mijn coma. Er komt één werkelijkheid naar voren : al deze zorgverleners tonen een ongekend engagement, professionaliteit en vastberadenheid, altijd met een zorgzame en attente menselijkheid.
De artsen en hun teams zetten al hun kennis en vaardigheden in om, drie keer, ‘mij terug te halen’ en me weer tot leven te brengen. Ik zeg voortdurend : “Dank aan God, aan de broers en zusters. Waarbij ik al het zorgpersoneel reken.”
Ik weet dat ik gedragen ben door openvolging van gebed en de tussenkomst van mensen, bekend of onbekend, van verschillende geloofsovertuigingen en zelfs zonder religie, die me er hebben doorgesleurd met hun positieve gedachten… Voor mij is het een belichaming van de ‘gemeenschap van heiligen’ die we oproepen als we ons geloof belijden !
Erkenning
Het is vandaag alweer 5 jaar geleden. En ik ben in leven ! Zonder enige blijvende schade, behalve op mijn witte baard na.
Voor mij begon op dat moment een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Een gelegenheid om de fundamenten in mijn werk, mijn relaties met anderen en mijn persoonlijke leven in een nieuw daglicht te plaatsen, gedragen door de woorden “Dank je wel” en een gevoel van “erkenning”.
Ik ben me ervan bewust geworden dat het belangrijkste niet ligt in doelen na te streven, maar bewust te leven in het heden.
Een appreciatie aan God en al wie voor mij heeft gezorgd en me heeft gesteund ! Dichtbij of veraf.
Alle lof aan God, die me dit buitengewone geschenk heeft gegeven. Aan al die zorgverleners: zij brachten me terug naar het leven. Aan mijn familie, die zich heeft ingezet om te helpen, en ook vrienden, dierbaren en kennissen die me gedachten in hun gebed en voorbedes.
Ik vond mijn weg terug in het leven. Zonder precies te begrijpen waardoor ik nog in leven ben… Dat gaat mijn begrip te boven. Eén ding is zeker : ik ben schatplichtig.
En ik wil aan dit nieuwe hoofdstuk van mijn bestaan een extra dimensie geven : waarschijnlijk rustiger, zeker gevoeliger en ook liefdevoller tegenover degenen die ik tegenkom.
Want ja, wat is het leven toch mooi !”
Bernard Guillot
Oud-directeur van het blad Le Messager
